Het is zo’n simpel, prozaïsch moment. Mohamed Sambou staat voor het keukenraam en kijkt naar het wilde landschap rondom het kleine dorpje Snåsa. Hij heeft een glas water in zijn hand. Hij neemt een slok. Kijkt naar het landschap. Neemt nog een nipje. Dat koele, frisse water. De natuur. Het bos, de bergen.

Dan bedenkt hij ineens: ”Dit moet ik delen, dit moet ik met de wereld delen.” Hij is hier gekomen door een reeks toevalligheden. Nu weet hij waarom. Een Belgisch-Marokkaanse data engineer krijgt in een dorpje in Trøndelag, niet ver van het geografische midden van Noorwegen, een Eureka-moment van een glas water … ”Het was natuurlijk een heel eenvoudig idee, maar we hebben er hard aan gewerkt”, zegt hij nu, terwijl hij voor de nieuwe bottelarij van 1100 vierkante meter staat.

”Het kostte alleen al drie jaar om de perfecte waterbron te vinden. Daarna werden er een paar maanden lang tests uitgevoerd. We zochten een bron waarin het water een laag mineraalgehalte en een neutrale pH-waarde had en eerst en vooral: goed smaakte. Tegelijkertijd moest hij genoeg water bevatten om aan de vraag van de markt te voldoen. Verder moest de bron niet te ver weg liggen en de productie mocht niet tot grote ingrepen in de natuur leiden. Ik wil geen wegen bouwen en op grote schaal bossen kappen, alleen maar om iets weg te halen dat diezelfde natuur voedt. Het water moest aan strenge eisen voldoen, de smaak moest goed en evenwichtig zijn. We zochten de hele gemeente af. Uiteindelijk, na minutieus zoeken en ontelbare proefboringen, vonden we een bron die aan al onze eisen voldeed. Toevallig lag de bron precies hier, bij Korsvollan, maar tien kilometer van het centrum van Snåsa.”

Niet ver van de bottelarij, op een open plek in het bos zo‘n 400 meter verder, achter een zelfgemaakte slagboom en aan het einde van een grindweggetje, staat een onopvallend grijs houten gebouwtje. Het enige dat hier aan de moderne beschaving doet denken is een grijze vliegtuigstreep in de blauwe hemel. Je kunt je voorstellen dat hier een oude, gebochelde vrouw een krakende deur opendoet en vanuit het donker naar buiten kijkt, net als in sprookjes. Maar dit is het huisje waarin de bron verborgen is.

Hier werd de eerste druppel uit de diepte gehaald. Onder dit hutje ligt de Snåsa-bron. ”Ik heb hem zelf gebouwd,” zegt Mohamed, bijna verontschuldigend. ”Binnenkort gaan we een groter, moderner gebouw over de bron zetten. Het ziet er misschien niet zo bijzonder uit, maar hier kunnen we genoeg water tappen om de internationale markt te bevoorraden.” Er schiet een eekhoorn naar boven langs de stam van een dennenboom. In de bergen een paar kilometer verderop verzamelen de Sami hun rendieren om ze te merken of te slachten. In de stilte is het geluid van een rivier te horen waarin de forellen opspringen.

”In Snåsa hebben we koude winters en warme zomers, maar de bron blijft het hele jaar door op een gelijkmatige temperatuur van 3,5 graden. Het water heeft een pH-waarde van 6,7 en een zeer laag mineraalgehalte. De Snåsa-bron kan een miljard liter water per jaar leveren, zonder dat het ten koste gaat van de natuurlijke cyclus in de omgeving.” Mohamed weet waar hij het over heeft. De afgelopen jaren is hij uitgegroeid tot een waterexpert. Er zijn ontelbare testbronnetjes geboord, ontelbaar veel druppels in het laboratorium getest. Er zijn ontelbaar veel bijeenkomsten geweest met hydrogeologen, lokale politici, investeerders en bureaucraten, om de sceptici te overtuigen van iets dat Mohamed altijd al wist; dat Snåsa iets unieks te bieden heeft: zijn eigen schone water.

”Als er één ding is wat ik bij dit project goed heb gedaan, dan is het mezelf omringen met de juiste mensen – ik heb deskundige, hardwerkende mensen in dienst genomen. En er komen er nog meer bij. Het menselijke kapitaal is er al vanaf het begin. Ik heb vertrouwen in ons product. En ik heb vertrouwen in mijn medewerkers.” Ongeveer de helft van de gemeente Snåsa is als nationaal park aangemerkt. Het nationaal park Blåfjella-Skjækerfjella is het op drie na grootste van Noorwegen. In het bos, in het weelderige landschap waar in de zomer 17 verschillende soorten orchideeën groeien, ligt de bron diep onder de beschermende bosbodem.

Het water sijpelt langzaam door de vele lagen grond, klei, leem, steen en grind. “We goochelen niet met ons product,” zegt Mohamed glimlachend, “het is gewoon Noors bronwater dat door de natuur zelf wordt gefilterd. Een natuurproduct in zijn zuiverste vorm, uit de diepe bossen.” Hij schermt met zijn ene hand zijn ogen af voor de laagstaande herfstzon. De berijpte takken van een oude, vergeelde berk schitteren. ”Dat is het herkenningspunt dat we in het begin gebruikten om de bron terug te vinden, voordat we de grindweg aanlegden,” vertelt Mohamed terwijl hij de berk aanwijst.”Ik heb het hart niet om hem om te hakken.” De slanke oude boom strekt zich boven het bronhuisje uit naar het licht, als een gepensioneerde kompasnaald.

”Ik heb al het hout weggegeven dat we hebben gekapt om de weg en de pijpen aan te leggen en de bottelarij te bouwen. Ik ben van plan om op een dag net zo veel bomen te planten als we hebben omgehakt.” Mohamed loopt een rondje om het bronhuisje heen, pakt een vergeten schroevendraaier op en leunt voorzichtig tegen de berk. ”Het is toch gek, water is van nature een soort nomade, net als ikzelf. Het stroomt langs de hellingen in de Marokkaanse bergen waar ik ben geboren, stroomt langzaam door de kanalen in België waar ik als kind in ging zwemmen, of druipt van de boomnaalden in het sparrenbos om ons heen. Dat rondzwervende water heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik hier in Snåsa ben gebleven.”